Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012


New York, NY - Almost every time I'm interviewed by a mainstream journalist about Occupy Wall Street I get some variation of the same lecture:
"How are you going to get anywhere if you refuse to create a leadership structure or make a practical list of demands? And what's with all this anarchist nonsense - the consensus, the sparkly fingers? Don't you realise all this radical language is going to alienate people? You're never going to be able to reach regular, mainstream Americans with this sort of thing!"
In-depth coverage of the global movement
If one were compiling a scrapbook of worst advice ever given, this sort of thing might well merit an honourable place. After all, since the financial crash of 2007, there have been dozens of attempts to kick-off a national movement against the depredations of the United States' financial elites taking the approach such journalists recommended. All failed. It was only on August 2, when a small group of anarchists and other anti-authoritarians showed up at a meeting called by one such group and effectively wooed everyone away from the planned march and rally to create a genuine democratic assembly, on basically anarchist principles, that the stage was set for a movement that Americans from Portland to Tuscaloosa were willing to embrace.  
I should be clear here what I mean by "anarchist principles". The easiest way to explain anarchism is to say that it is a political movement that aims to bring about a genuinely free society - that is, one where humans only enter those kinds of relations with one another that would not have to be enforced by the constant threat of violence. History has shown that vast inequalities of wealth, institutions like slavery, debt peonage or wage labour, can only exist if backed up by armies, prisons, and police. Anarchists wish to see human relations that would not have to be backed up by armies, prisons and police. Anarchism envisions a society based on equality and solidarity, which could exist solely on the free consent of participants.
Anarchism versus Marxism
Traditional Marxism, of course, aspired to the same ultimate goal but there was a key difference. Most Marxists insisted that it was necessary first to seize state power, and all the mechanisms of bureaucratic violence that come with it, and use them to transform society - to the point where, they argued such mechanisms would, ultimately, become redundant and fade away. Even back in the 19th century, anarchists argued that this was a pipe dream. One cannot, they argued, create peace by training for war, equality by creating top-down chains of command, or, for that matter, human happiness by becoming grim joyless revolutionaries who sacrifice all personal self-realisation or self-fulfillment to the cause.
It's not just that the ends do not justify the means (though they don't), you will never achieve the ends at all unless the means are themselves a model for the world you wish to create. Hence the famous anarchist call to begin "building the new society in the shell of the old" with egalitarian experiments ranging from free schools to radical labour unions to rural communes.
Anarchism was also a revolutionary ideology, and its emphasis on individual conscience and individual initiative meant that during the first heyday of revolutionary anarchism between roughly 1875 and 1914, many took the fight directly to heads of state and capitalists, with bombings and assassinations. Hence the popular image of the anarchist bomb-thrower. It's worthy of note that anarchists were perhaps the first political movement to realise that terrorism, even if not directed at innocents, doesn't work. For nearly a century now, in fact, anarchism has been one of the very few political philosophies whose exponents never blow anyone up (indeed, the 20th-century political leader who drew most from the anarchist tradition was Mohandas K Gandhi.)
Yet for the period of roughly 1914 to 1989, a period during which the world was continually either fighting or preparing for world wars, anarchism went into something of an eclipse for precisely that reason: To seem "realistic", in such violent times, a political movement had to be capable of organising armies, navies and ballistic missile systems, and that was one thing at which Marxists could often excel. But everyone recognised that anarchists - rather to their credit - would never be able to pull it off. It was only after 1989, when the age of great war mobilisations seemed to have ended, that a global revolutionary movement based on anarchist principles - the global justice movement - promptly reappeared.
How, then, did OWS embody anarchist principles? It might be helpful to go over this point by point:
1)    The refusal to recognise the legitimacy of existing political institutions.
One reason for the much-discussed refusal to issue demands is because issuing demands means recognising the legitimacy - or at least, the power - of those of whom the demands are made. Anarchists often note that this is the difference between protest and direct action: Protest, however militant, is an appeal to the authorities to behave differently; direct action, whether it's a matter of a community building a well or making salt in defiance of the law (Gandhi's example again), trying to shut down a meeting or occupy a factory, is a matter of acting as if the existing structure of power does not even exist. Direct action is, ultimately, the defiant insistence on acting as if one is already free.
2)    The refusal to accept the legitimacy of the existing legal order.
The second principle, obviously, follows from the first. From the very beginning, when we first started holding planning meetings in Tompkins Square Park in New York, organisers knowingly ignored local ordinances that insisted that any gathering of more than 12 people in a public park is illegal without police permission - simply on the grounds that such laws should not exist. On the same grounds, of course, we chose to occupy a park, inspired by examples from the Middle East and southern Europe, on the grounds that, as the public, we should not need permission to occupy public space. This might have been a very minor form of civil disobedience but it was crucial that we began with a commitment to answer only to a moral order, not a legal one.
3)    The refusal to create an internal hierarchy, but instead to create a form of consensus-based direct democracy.
From the very beginning, too, organisers made the audacious decision to operate not only by direct democracy, without leaders, but by consensus. The first decision ensured that there would be no formal leadership structure that could be co-opted or coerced; the second, that no majority could bend a minority to its will, but that all crucial decisions had to be made by general consent. American anarchists have long considered consensus process (a tradition that has emerged from a confluence of feminism, anarchism and spiritual traditions like the Quakers) crucial for the reason that it is the only form of decision-making that could operate without coercive enforcement - since if a majority does not have the means to compel a minority to obey its dictates, all decisions will, of necessity, have to be made by general consent.
4)    The embrace of prefigurative politics.
As a result, Zuccotti Park, and all subsequent encampments, became spaces of experiment with creating the institutions of a new society - not only democratic General Assemblies but kitchens, libraries, clinics, media centres and a host of other institutions, all operating on anarchist principles of mutual aid and self-organisation - a genuine attempt to create the institutions of a new society in the shell of the old.
Why did it work? Why did it catch on? One reason is, clearly, because most Americans are far more willing to embrace radical ideas than anyone in the established media is willing to admit. The basic message - that the American political order is absolutely and irredeemably corrupt, that both parties have been bought and sold by the wealthiest 1 per cent of the population, and that if we are to live in any sort of genuinely democratic society, we're going to have to start from scratch - clearly struck a profound chord in the American psyche.
Perhaps this is not surprising: We are facing conditions that rival those of the 1930s, the main difference being that the media seems stubbornly willing to acknowledge it. It raises intriguing questions about the role of the media itself in American society. Radical critics usually assume the "corporate media", as they call it, mainly exists to convince the public that existing institutions are healthy, legitimate and just. It is becoming increasingly apparent that they do not really see this is possible; rather, their role is simply to convince members of an increasingly angry public that no one else has come to the same conclusions they have. The result is an ideology that no one really believes, but most people at least suspect that everybody else does.
Nowhere is this disjunction between what ordinary Americans really think, and what the media and political establishment tells them they think, more clear than when we talk about democracy.
Democracy in America?
According to the official version, of course, "democracy" is a system created by the Founding Fathers, based on checks and balances between president, congress and judiciary. In fact, nowhere in the Declaration of Independence or Constitution does it say anything about the US being a "democracy". The authors of those documents, almost to a man, defined "democracy" as a matter of collective self-governance by popular assemblies, and as such they were dead-set against it.
Democracy meant the madness of crowds: bloody, tumultuous and untenable. "There was never a democracy that didn't commit suicide," wrote Adams; Hamilton justified the system of checks and balances by insisting that it was necessary to create a permanent body of the "rich and well-born" to check the "imprudence" of democracy, or even that limited form that would be allowed in the lower house of representatives.
The result was a republic - modelled not on Athens, but on Rome. It only came to be redefined as a "democracy" in the early 19th century because ordinary Americans had very different views, and persistently tended to vote - those who were allowed to vote - for candidates who called themselves "democrats". But what did - and what do - ordinary Americans mean by the word? Did they really just mean a system where they get to weigh in on which politicians will run the government? It seems implausible. After all, most Americans loathe politicians, and tend to be skeptical about the very idea of government. If they universally hold out "democracy" as their political ideal, it can only be because they still see it, however vaguely, as self-governance - as what the Founding Fathers tended to denounce as either "democracy" or, as they sometimes also put it, "anarchy".
If nothing else, this would help explain the enthusiasm with which they have embraced a movement based on directly democratic principles, despite the uniformly contemptuous dismissal of the United States' media and political class.
In fact, this is not the first time a movement based on fundamentally anarchist principles - direct action, direct democracy, a rejection of existing political institutions and attempt to create alternative ones - has cropped up in the US. The civil rights movement (at least its more radical branches), the anti-nuclear movement, and the global justice movement all took similar directions. Never, however, has one grown so startlingly quickly. But in part, this is because this time around, the organisers went straight for the central contradiction. They directly challenged the pretenses of the ruling elite that they are presiding over a democracy.
When it comes to their most basic political sensibilities, most Americans are deeply conflicted. Most combine a deep reverence for individual freedom with a near-worshipful identification with institutions like the army and police. Most combine an enthusiasm for markets with a hatred of capitalists. Most are simultaneously profoundly egalitarian, and deeply racist. Few are actual anarchists; few even know what "anarchism" means; it's not clear how many, if they did learn, would ultimately wish to discard the state and capitalism entirely. Anarchism is much more than simply grassroots democracy: It ultimately aims to eliminate all social relations, from wage labour to patriarchy, that can only be maintained by the systematic threat of force.
But one thing overwhelming numbers of Americans do feel is that something is terribly wrong with their country, that its key institutions are controlled by an arrogant elite, that radical change of some kind is long since overdue. They're right. It's hard to imagine a political system so systematically corrupt - one where bribery, on every level, has not only been made legal, but soliciting and dispensing bribes has become the full-time occupation of every American politician. The outrage is appropriate. The problem is that up until September 17, the only side of the spectrum willing to propose radical solutions of any sort was the Right.
As the history of the past movements all make clear, nothing terrifies those running the US more than the danger of democracy breaking out. The immediate response to even a modest spark of democratically organised civil disobedience is a panicked combination of concessions and brutality. How else can one explain the recent national mobilisation of thousands of riot cops, the beatings, chemical attacks, and mass arrests, of citizens engaged in precisely the kind of democratic assemblies the Bill of Rights was designed to protect, and whose only crime - if any - was the violation of local camping regulations?
Our media pundits might insist that if average Americans ever realised the anarchist role in Occupy Wall Street, they would turn away in shock and horror; but our rulers seem, rather, to labour under a lingering fear that if any significant number of Americans do find out what anarchism really is, they might well decide that rulers of any sort are unnecessary.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012


ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ 25-1-2012 ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΣΤΙΣ 5-1-2009 META TΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΤΗΣ ΥΑΤ ΜΑΤΖΟΥΝΗ ΠΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ

  Χαίρομαι πάρα πολύ που έρχεται εδώ ένας αστυνομικός θύμα να καταθέσει. Χαίρομαι επίσης πάρα πολύ που δεν υπηρετεί πια στην αστυνομία και έχουμε συμβάλει για αυτό ως οργάνωση. Λυπούμαι πάρα πολύ κύριοι δικαστές και κυρίες που δεν κατηγορούμε για ανθρωποκτονία και όχι μόνο για απόπειρα. Η επίθεση στις  5 Ιανουαρίου του 2009, όπως και η επίθεση στο Γουδί, στην Κοκκινοπούλου, ήτανε νόμιμη πολιτική απάντηση στη δολοφονία Γρηγορόπουλου από τους δολοφόνους της αστυνομίας Κορκονέα και Σαραλιώτη. Για εμάς ήτανε νόμιμη πολιτική απάντηση. Είχε πει κάποια πράγματα και ο πρώην υπουργός Βύρωνας Πολύδωρας για το τι είναι αστυνομικοί. Πέρα από το τι έχουμε πει εμείς για το τι είναι αστυνομικοί στην πραγματικότητα και πιο ρόλο έχουνε, είχε χρησιμοποιήσει την έκφραση «πραιτοριανοί». Αυτό είναι η πραγματικότητα.
  Η  αστυνομία είναι οι πραιτοριανοί του καθεστώτος σας. Πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού καθεστώτος σας. Χρησιμοποίησε τη λατινική έκφραση praetores urbani. Και όποιος έχει στοιχειώδη μόρφωση ξέρει ότι οι πραιτοριανοί ήταν οι σωματοφύλακες του αυτοκράτορα της Ρώμης. Αυτό είναι σε κάθε εποχή, διαχρονικά και πάγια, σε κάθε κοινωνικό καθεστώς, η αστυνομία είναι οι υπηρέτες των πλουσίων, υπηρέτες του καθεστώτος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι υπηρέτες του κράτους και του κεφαλαίου. Όλες οι αστυνομικές δυνάμεις και ειδικά η υπηρεσία που υπηρετεί ο Μαντζούνης, η ΥΑΤ ή ΜΑΤ όπως λεγόταν παλιότερα, αυτός ήταν ο ρόλος τους, οι πραιτοριανοί του καθεστώτος. Αυτοί φυλάνε το μέγαρο Μαξίμου, αυτοί φυλάνε τα υπουργεία, αυτοί φυλάνε τα πολιτικά πρόσωπα, αυτοί είναι στις διαδηλώσεις να ξυλοκοπούν τους διαδηλωτές, αυτός είναι ο ρόλος τους να είναι προστάτες του κεφαλαίου, προστάτες των καπιταλιστών, προστάτες αυτών που εκμεταλλεύονται τον κόσμο, τους εργαζόμενους. Υπηρέτες, σωματοφύλακες. Εμείς έχουμε και μια άλλη έκφραση: Σκυλιά της εξουσίας, λακέδες της εξουσίας. Αυτή είναι η αστυνομία και τίποτα παραπάνω. Ότι άλλο μπορεί να λεχθεί είναι απλά ψέμα. Και αυτός είναι ο ρόλος του Μαντζούνη, και στην προκειμένη περίπτωση.
  Είχαμε προειδοποιήσει ως Επαναστατικός Αγώνας, ενάμιση χρόνο πριν, όταν έγινε η επίθεση στο δεύτερο αστυνομικό τμήμα Νέας Ιωνίας, τότε που απλά προειδοποιητικά η οργάνωση είχε γαζώσει το δεύτερο αστυνομικό τμήμα Νέας Ιωνίας, του Περισσού, που έλεγε και η προκήρυξη, είχε προειδοποιήσει τον τότε υπουργό Δημοσίας Τάξης Βύρων Πολύδωρα. Είχε πει κάτι ο πρώην υπουργός. Είχε πει ότι οι αστυνομικοί που δέχονται επιθέσεις έχουνε ευαίσθητο νευρικό σύστημα, και μπορεί να βγάλουνε και όπλο, υπονοώντας μάλλον τη χρήση ένοπλης βίας. Και είχαμε απαντήσει τότε ότι αν οι αστυνομικοί έχουνε ευαίσθητο νευρικό σύστημα, εμείς έχουμε ευαίσθητα αντανακλαστικά. Είχαμε προγνώσει, ότι τότε εκείνη την περίοδο που ήταν οξυμένη η αστυνομική βία, άνοιξη του 2007, με τις διαδηλώσεις που είχανε γίνει και τις συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας με το άρθρο 16, ότι θα έχουμε νεκρούς και ότι η οργάνωση θα απαντήσει.
   Ενάμιση χρόνο μετά από εκείνη την προειδοποίηση η δολοφονία Γρηγορόπουλου απλά ήρθε να μας επιβεβαιώσει. Αν θέλαμε να είμαστε συνεπείς με αυτό το πράγμα θα έπρεπε να απαντήσουμε ως επαναστάτες και ως αντίπαλοί σας. Βία στη βία. Αντίποινα. Χαίρομαι πάρα πολύ που εξουδετερώθηκε ο Μαντζούνης, που δεν υπηρετεί στην αστυνομία λόγω των τραυμάτων του και θα το θυμάται αυτό για όλη του τη ζωή, λυπάμαι πολύ που δεν είμαι εδώ για ανθρωποκτονία. Και έχω την ειλικρίνεια, παρόλο που οι δολοφόνοι αστυνομικοί όταν έρχονται τελικά σε κάποιο εδώλιο να απολογηθούν για ανθρωποκτονία λένε ψέματα. Τουλάχιστον εγώ ως Νίκος Μαζιώτης και ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα έχω την ειλικρίνεια αυτή.
  Εμείς από τότε εκτιμούσαμε για το πλαίσιο το κοινωνικό εκείνης της εποχής ότι ένα σύστημα που διαρκώς καταδικάζει ανθρώπους στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, όπου παίρνει μέτρα νεοφιλελεύθερης προσαρμογής όπως τα έπαιρνε τότε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, του Καραμανλή, που ήταν ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση του 8ώρου, αύξηση του ορίου ασφαλίσεων, συρρίκνωση του ασφαλιστικού συστήματος, ασκούσε μία πολιτική η οποία κατέστρεφε την παραγωγική δομή της χώρας, αύξανε τους ανέργους, στην πραγματικότητα έχανε την κοινωνική συναίνεση, η αστυνομική βία, η αστυνομοκρατία γενικά και η τρομοκρατία, είναι πραγματικά το μέσο, το μόνο μέσο για να διασφαλιστεί η κοινωνική υποταγή. Μέσα λοιπόν σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο μπορεί να ερμηνευτεί τόσο η δολοφονία Γρηγορόπουλου, όσο και τα δικά μας αντίποινα. Στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο θα υπάρχουνε και νεκροί, και τραυματίες και κρατούμενοι.
  Ο Μαντζούνης πλήρωσε το αντίτιμο αυτού που επέλεξε, να είναι μπάτσος, όπως και εμείς πληρώσαμε και θα πληρώσουμε, όταν μας καταδικάσετε τελεσίδικα, το αντίτιμο των επιλογών μας να είμαστε επαναστάτες και μέλη ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης. Και ο Λάμπρος Φούντας πλήρωσε με το θάνατό του επίσης το ίδιο αντίτιμο. Αντικειμενικά αυτό ισχύει για όλους. Καθένας θα πληρώνει το αντίτιμο αυτών που έχει επιλέξει. Και μπορεί αυτό να είναι θάνατος, μπορεί να είναι και τραυματισμός, μπορεί να είναι και φυλακή. Όλοι το έχουνε αυτό. Και εσείς το έχετε αυτό. Και  συνάδελφοί σας έχουνε εκτελεστεί από ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις. Και εσείς έχετε το φόβο του τιμήματος ότι είστε δικαστές. Γι αυτό και σας πηγαινοφέρνουν μπάτσοι εδώ στο δικαστήριο. Έχετε το φόβο. Αυτό είναι κοινωνικός και ταξικός πόλεμος. Δε ζούμε σε μια ιδανική κοινωνία. Καθένας πληρώνει το αντίτιμο του στρατοπέδου που έχει επιλέξει.
   Ο Μαντζούνης, εσείς, ο οποιοσδήποτε μπάτσος, που θέλησε να είναι λακές της εξουσίας πληρώνει το αντίτιμό του. Επέλεξε αυτό, εμείς εθελοντικά επιλέξαμε να είμαστε ένοπλοι αγωνιστές. Η μεγάλη μας διαφορά όμως είναι ότι εμείς αγωνιζόμαστε για την ελευθερία, ενώ εσείς είστε μισθοφόροι ενός άδικου καθεστώτος. Και ο Μαντζούνης, και οι συνάδελφοί του οι δύο που ήταν εκεί, Κουντουριώτη και Ζαΐμη, και εσείς ως δικαστές. Εσείς πληρώνεστε, είστε μισθοφόροι του καθεστώτος, ενώ εμείς εθελοντικά είμαστε αυτό που είμαστε. Και δεν μπορεί να είναι κανείς αγωνιστής για την ελευθερία αν δεν είναι εθελοντικά. Επίσης έχω μεγάλη αμφιβολία αν ο Μαντζούνης και αν οι αστυνομικοί γενικά έχουνε συνειδητοποιήσει το ρίσκο των αποφάσεών τους.  
  Εμείς τουλάχιστον που βρεθήκαμε στη φυλακή και θα βρεθούμε πάλι φυλακή, περιμένουμε φυσικά καταδίκη από εσάς, το ρίσκο και το αντίτιμο το ξέρουμε. Οι διάφοροι Μαντζούνηδες και όσοι κατεβαίνουνε μπάτσοι στο δρόμο, που τους έχουνε μάθει από τη σχολή τους να καταπατάνε την αξιοπρέπεια του αλλουνού, να βρίζουν τη μάνα του διαδηλωτή στις διαδηλώσεις, να τον τσακίζουν στο ξύλο, τους έχουνε εκπαιδεύσει ώστε ότι κάνουνε να είναι ατιμώρητο, δεν νομίζω ότι πάντα έχουνε τη συναίσθηση ότι μπορεί να πληρώσουνε ένα αντίτιμο για αυτά που κάνουνε. Ούτε και για εσάς ισχύει αυτό το πράγμα. Πέρα όμως ότι η ενέργεια αυτή ήταν μια νόμιμη πολιτική απάντηση σε μια κρατική δολοφονία, θεωρώ ότι έχει αφήσει μια πάρα πολύ καλή παρακαταθήκη. Δεν ήτανε μια επίθεση με βόμβα όπως έχει ξαναγίνει. Ήτανε μια ένοπλη αντιπαράθεση. Κάποια μέλη με όπλα της οργάνωσης αντιπαρατεθήκαν σε κάποια άλλα μέλη του καθεστώτος. Τρεις μπάτσους. Τον Μαντζούνη και τους δύο συναδέλφους του.
  Ειδικά στη σημερινή περίοδο όπου τρίζουν τα θεμέλιά του καθεστώτος σας, όπου υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χρεοκοπήσει και να καταρρεύσει, και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να προκληθεί κοινωνικό χάος και κοινωνική εξέγερση, μια ένοπλη ενέργεια αυτού του τύπου αφήνει ένα καλό παράδειγμα. Τι εννοώ με αυτό; Εμείς ως οργάνωση, ως Επαναστατικός Αγώνας, είμαστε μια οργάνωση ένοπλης προπαγάνδας. Προπαγανδίζουμε την ανατροπή του καθεστώτος σας. Με πράξεις. Αυτές οι πράξεις είναι ένοπλες. Είναι ένοπλη πολιτική. Διεξάγαμε ένοπλη πολιτική. Η συγκεκριμένη, που θεωρώ ότι ήταν από τις καλύτερες, παρόλο που δε σκοτώθηκε ο Μαντζούνης, ή οι συνάδελφοί του, θεωρώ ότι αυτή ήτανε μια καλή παρακαταθήκη προπαγανδιστικά.
  Δείχνει ότι αφοσιωμένοι επαναστάτες, αφοσιωμένοι πολιτικά και αποφασισμένοι, με όπλα στα χέρια μπορούν να απαξιώσουν τα σώματα ασφαλείας του καθεστώτος. Σε κατευθείαν αντιπαράθεση κιόλας. Αυτό σε μια εποχή που μπορεί να καταρρεύσει το σύστημά σας, αφήνει ένα πάρα πολύ καλό παράδειγμα το τι μπορεί να γίνει. Σε ένα ενδεχόμενο μιας επαναστατικής διαδικασίας όταν καταρρεύσει το σύστημά σας, σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, πολύ άμεσα κιόλας, και αυτά τα είχαμε πει από τότε. Ειδικά σε μια περίοδο, όπου η αναμενόμενη ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, και αυτό υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνει μέσα στο 2012, θα πυροδοτήσει μια μεγάλη έκρηξη και μια μεγάλη εξέγερση και δίνει ευκαιρίες για όσους θέλουν να ανατρέψουν το σύστημά σας, το καπιταλιστικό σύστημα. Υπάρχει δηλαδή μια προοπτική για όσους θέλουν να επιχειρήσουν την Κοινωνική Επανάσταση, αυτή η ενέργεια κατέδειξε πόσο εύκολα μπορεί κανείς τα σκυλιά του κράτους- αυτούς που θα έχουν το έργο όταν γίνει αυτή η έκρηξη να φυλάξουν τα κέντρα εξουσίας, την οικονομική εξουσία, την πολιτική εξουσία, το κοινοβούλιο, τα υπουργεία, τους ίδιους τους παράγοντες, ως σωματοφύλακες αυτών των παραγόντων-, αυτή η ενέργεια απέδειξε πόσο εύκολα αφοσιωμένοι άνθρωποι μπορούν να τους εξουδετερώσουν.  
  Δεν υπήρξε ποτέ κοινωνική επανάσταση που να έγινε χωρίς όπλα. Έτσι γίνονται τα πράγματα ιστορικά, και ιστορικά έχουμε δικαιωθεί. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν υπάρχει εξουσία που να έχει εγκαταλείψει τα προνόμια έτσι και να έχει παραδοθεί για να προκύψει μια κοινωνία ισότητας με την πειθώ και τη συναίνεση. Πρέπει να τους αναγκάσεις να το κάνουν αυτό, και θα τους αναγκάσεις με τα όπλα.  Όποιος λοιπόν δεν μπορεί να σκοτώσει και να πατήσει τη σκανδάλη και να σκοτωθεί παράλληλα, γιατί όταν συμμετέχεις σε ένα πόλεμο έχει το ρίσκο και να σκοτωθείς παράλληλα όχι μόνο να σκοτώσεις, όποιος δεν μπορεί να σκοτώσει και να σκοτωθεί ή να ρισκάρει να πάει φυλακή για πολλά χρόνια δεν αξίζει να είναι ελεύθερος. Έτσι έχει γίνει στην ιστορία. Αυτή είναι η ταξική πάλη. Οι αγώνες γίνονται με αυτόν τον τρόπο. Με αίμα. Και θα το πληρώσουμε με αίμα και θα χύσουμε και αίμα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος δηλαδή.
  Στην προκήρυξη που ακολούθησε την ενέργεια αυτή αναλάβαμε την ευθύνη για τα Εξάρχεια και για το Γουδί, την Κοκκινοπούλου δηλαδή, λέγαμε τα εξής: « Ότι σε μια περίοδο όπου η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και η επίθεση της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ στο λαό οδηγεί αναπόφευκτα σε συνθήκες όπου το σύστημα χάνει την κοινωνική του συναίνεση, χάνει τα κοινωνικά ερείσματα, το ίδιο και το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας». Αυτή τη στιγμή ούτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχουμε γιατί το κοινοβούλιο έχει καταργηθεί. Ζούμε μια νέα Χούντα, έναν νέο φασισμό. Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει ούτε τα ψήγματα του 10% που είχε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτή τη στιγμή κυβερνάει η υπερεθνική οικονομική ελίτ μέσω του πρώην νούμερο 2 της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Λουκά Παπαδήμου. Άρα ούτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχουμε αυτή τη στιγμή. Σε μια λοιπόν τέτοια περίοδο έχουν δημιουργηθεί οι αντικειμενικές συνθήκες για την ανατροπή και απλά χρειάζεται ένα επαναστατικό κίνημα, οι υποκειμενικές συνθήκες, για να το ανατρέψουν και αυτό δε θα γίνει ομαλά και ειρηνικά. Μέσα λοιπόν σε ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να ειδωθεί η παρακαταθήκη της ένοπλης επίθεσης της 5ης Ιανουαρίου του 2009.
   Εμείς τότε μιλάγαμε ακόμα και για την περίπτωση να δημιουργηθεί Αθηναϊκή Κομμούνα. Μην ξεχνάτε ότι η δολοφονία Γρηγορόπουλου από Κορκονέα-Σαραλιώτη είχε πυροδοτήσει μια μεγάλη εξέγερση το Δεκέμβρη του ’08. Που για ένα διάστημα είχε παραλύσει ο κρατικός μηχανισμός. Εμείς όμως όταν κάναμε τις ενέργειες αυτές το πηγαίναμε ακόμα παραπέρα. Εξηγώντας λοιπόν ποια ήταν η σημασία της ενέργειας λέγαμε το εξής: «Επανερχόμενοι στην πολιτική επιλογή μας να δράσουμε κατά το συγκεκριμένο τρόπο στις 5 Γενάρη στα Εξάρχεια θέλουμε να αναφέρουμε δύο λόγους. Η επιλογή της περιοχής έγινε, τα Εξάρχεια δηλαδή, γιατί εκεί δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Εκεί όπου η κρατική καταστολή δείχνει συχνά το πιο αποτρόπαιο πρόσωπό της. Εκεί όπου όποιος μπάτσος πάει να φυλάξει σκοπιά ή να κάνει περιπολία γνωρίζει ότι μπαίνει σε μια εύφλεκτη περιοχή. Ο δεύτερος λόγος είναι και ο βασικότερος αυτής της επιλογής όμως, της ένοπλης αυτής επιλογής».
  Έλεγε, λέγαμε εφόσον μιλάμε στην προκήρυξη: «Μπορεί να μην έχουμε την εκπαίδευση, ούτε και το οπλοστάσιο των μπάτσων, όμως είμαστε αποφασισμένοι και οπλισμένοι κυρίως με την πίστη μας ότι μια ένοπλη αναμέτρηση με το καθεστώς και τα τσιράκια του όχι μόνο είναι επιθυμητή αλλά και εφικτή. Γιατί αυτό που αναδείξαμε είναι ότι αν λίγοι αγωνιστές κατάφεραν στην πιο αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Αθήνας να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τους φρουρούς του καθεστώτος και να τους απαξιώσουν έτσι επιχειρησιακά τότε μπορούμε να φανταστούμε τι θα μπορούσε να καταφέρει ένα μαζικό ένοπλο επαναστατικό κίνημα. Πιστεύουμε με βεβαιότητα ότι θα μπορούσαμε να διαλύσουμε με μεγάλη ευκολία στην κυριολεξία τα σώματα ασφαλείας αφήνοντας αφρούρητη την πολιτική και οικονομική εξουσία. Σε όσους βλέπουν πως την εύφλεκτη περίοδο που διανύουμε ανοίγονται ευκαιρίες σοβαρών συγκρούσεων με το κατεστημένο το οποίο λόγω της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κρίσης που το ταλανίζει εδώ και χρόνια και που το τελευταίο διάστημα έχει πάρει κρίσιμες διαστάσεις και βρίσκεται σε ιδιαίτερα ευάλωτη θέση, σε όσους δεν βλέπουν στις αναπόφευκτες κοινωνικές εκρήξεις απλά και μόνο τον λόγο της πολιτικής τους επιβίωσης, σε όσους δεν κινδυνολογούν όταν μια ένοπλη ενέργεια πραγματοποιείται, φοβούμενοι στην ουσία την όξυνση της αντιπαράθεσης με τον εχθρό και που δεν κάνουν γελοία σενάρια συνομωσιολογίας και προβοκατορολογίας, κινούμενοι από την ανάγκη να επιστρέψουνε στην «τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας», σε αυτούς που η επανάσταση δεν είναι μια νεκρή φρασεολογία παρά το γεγονός ότι την επικαλούνται, αναφερόμενοι σε όλους αυτούς που διαβλέπουν πως η επαναστατική ιστορία βρίσκεται σε τροχιά επιτάχυνσης, αρκεί εμείς να το θελήσουμε, για όλους αυτούς λοιπόν τους λόγους θεωρούμε πως ο ένοπλος αγώνας είναι βασική συνιστώσα ανάμεσα στις άλλες του επαναστατικού κινήματος».
  Και λέγαμε: «Ας φανταστούμε πως ζούμε μια κοινωνική αναταραχή πιο μεγάλη και από το Δεκέμβρη του ‘08, με έναν κρατικό μηχανισμό να έχει παραλύσει και μια κυβέρνηση να φεύγει νύχτα από τη χώρα». Αυτά δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Και στην Αργεντινή όταν χρεοκόπησε τον Δεκέμβρη του 2001 νύχτα φεύγανε οι υπουργοί με τα ελικόπτερα. Να έχετε επίγνωση τι θα γίνει σε κάποιο χρονικό διάστημα. Γιατί τότε δε θα είστε εσείς οι κυνηγοί, μπορεί να είστε και κυνηγημένοι. Και όλοι του κρατικού μηχανισμού. «Ας φανταστούμε λοιπόν πως βρισκόμαστε σ’ ένα κενό εξουσίας, πως έχουμε καταλάβει το κέντρο της Αθήνας και επιχειρούμε την δημιουργία μιας Επαναστατικής Κομμούνας για πρώτη φορά στα χρονικά της ελληνικής επαναστατικής ιστορίας. Ας φανταστούμε το κέντρο της πόλης χωρίς αστυνομικά τμήματα, τα υπουργεία άδεια και κατειλημμένα από τους επαναστάτες και το λαό, τις τράπεζες κλειστές». Θυμάστε την 5η Μαϊου του 2010 που ο λαός πήγε να μπει στη Βουλή; Δεν είναι δική μου φαντασία αυτά. Από τότε εδώ και δύο χρόνια που ψηφίστηκε το μνημόνιο του κουίσλινγκ πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, ένας πρωθυπουργός ισάξιος των Τσολάκογλου και Ράλλη της κατοχής, που ξεπούλησε το λαό στους ξένους και στην ντόπια οικονομική ελίτ, στο κεφάλαιο, σε κάθε διαδήλωση αυτό θέλουν να κάνουν οι διαδηλωτές. Να μπουν μες στη Βουλή, και ποιοι τους προστατεύουνε; Οι λακέδες της εξουσίας, οι μπάτσοι και εσείς φυσικά.
  «Πώς μπορεί λοιπόν να σταθεί μια Επαναστατική Κομμούνα αν δεν υποστηρίζεται από τα όπλα; Η μήπως θα βολευτούμε στην εύκολη λύση της καταστροφής, θεωρώντας ως άκαιρη ή μάταιη την όποια προσπάθεια για το επόμενο βήμα και θα σταθούμε στα συντρίμμια της Αθήνας πανηγυρίζοντας μέχρι να επιστρέψει ο ένοπλος βραχίονας του κράτους και να επιβάλει με τα όπλα, με το αίμα την ασφάλεια και την τάξη»; Για εμάς ο ένοπλος αγώνας είναι όχι μόνο μία συνιστώσα του αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος σας, είναι ίσως και από τις πιο ουσιώδης. Μέσα λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί πήγαμε εκεί, όπως και γιατί πυροβολήσαμε στην Κοκκινοπούλου.
  Θέλω τώρα να πάω στο σημείο όπου θα μας πούνε για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Θεωρώ μεγάλη υποκρισία αυτή την επίκληση, από εσάς, από το κατηγορητήριο. Το δικό σας καθεστώς δηλαδή σέβεται την ανθρώπινη ζωή; Αυτό θα μας πείτε; Το δικό σας καθεστώς είναι ένα ταξικό καθεστώς. Προστατεύει τους πλούσιους και δυναστεύει τους από κάτω. Αν λοιπόν εσείς, το σύστημά σας που αντιπροσωπεύεται μιλάει για αξία ανθρώπινης ζωής, δεν είναι γενικά για όλους. Είναι για αυτούς που υπερασπίζεστε και υπηρετείτε. Για τους κεφαλαιοκράτες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τις πολυεθνικές, για τους ανθρώπους της πολιτικής εξουσίας, για τους υπουργούς, για αυτούς που έχουνε μεγάλες περιουσίες. Όλους τους άλλους δε σας αφορά. Δεν έχουνε αξία. Είναι Β κατηγορίας ή Γ κατηγορίας. Μη μας λέτε λοιπόν για αξία της ανθρώπινης ζωής. Έτσι είναι το σύστημα το δικό σας. Και εφόσον το σύστημα το δικό σας πυροδοτεί αυτό το πράγμα, την πάλη των τάξεων, και τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο, εμείς δε θα σεβαστούμε τη δικιά σας ζωή. Δε θα σεβαστούμε ούτε τη ζωή των υπηρετών σας, αφού ακόμα και τους αστυνομικούς σαν μαντρόσκυλα, εσείς ως αναλώσιμους τους έχετε σε τελευταία ανάλυση. Ακόμα και τους μπάτσους ως υπηρέτες ως αναλώσιμους τους έχετε. Μη μας μιλάτε λοιπόν για αξία ανθρώπινης ζωής εδώ μέσα, γιατί απλά είστε υποκριτές και θα πω συγκεκριμένα παραδείγματα. Για ποια αξία ανθρώπινης ζωής μιλάμε. Και αυτά τα έχουμε πει και στην προκήρυξή μας. Τα είχα πει κι όταν είχα κατηγορηθεί το ’98, όταν είχα βάλει μια βόμβα και είχα αναλάβει την ευθύνη. Στο δικαστήριο που είχε γίνει το ’99 είχα πει κάποια πράγματα για το πόσο το δικό σας σύστημα σέβεται την ανθρώπινη ζωή και κατά πόσο οι μπάτσοι είναι δολοφόνοι οι οποίοι μένουν ατιμώρητοι. Υπάρχουν ένα σωρό περιπτώσεις ανθρώπων, πολιτών που……….
Εισαγγελέας: Συγγνώμη αλλά… για σχολιασμό της καταθέσεως του Μαντζούνη, ενός παιδιού 20 χρονών……
Μαζιώτης: Δε μας ενδιαφέρει και ο Γρηγορόπουλος 16 χρονών ήταν.
Εισαγγελέας: Εγώ λυπάμαι για…..
Πρόεδρος:  Να το συντομεύσουμε όσο το δυνατόν.
Μαζιώτης: Δε θα συντομεύσω, δεν κατάλαβα, αυτά θα πω και στην απολογία μου, δεν κατάλαβα.
Εισαγγελέας: Του δίνει το δικαίωμα ένα χρόνο τώρα και παραπάνω, όσο θέλει να λέει την άποψή του……..
Μαζιώτης: Θα λέω την άποψή μου, φυσικά.
Εισαγγελέας: Και αυτός απειλεί, να μη σέβεται ένα παιδί είκοσι χρονών.
Μαζιώτης: Την πολιτική μου άποψη λέω, είναι η υπερασπιστική μου γραμμή, η πολιτική υπεράσπιση.
Εισαγγελέας: Είναι το σύστημα, είναι το σύστημα ο Μαντζούνης;
Μαζιώτης: Είναι ένα γρανάζι του συστήματος.
Εισαγγελέας: Που δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί;
Μαζιώτης: Είναι ένα γρανάζι του συστήματος, αυτό λέμε.
Εισαγγελέας: Γιατί δε στρέφεται ο κύριος Μαζιώτης κατά του συστήματος και στρέφεται σε ένα παιδάκι είκοσι ετών;
Μαζιώτης: Στραφήκαμε και κατά του Βουλγαράκη.
Εισαγγελέας: Για όνομα του Θεού.
Μαζιώτης: Μη μας διακόπτεται.
Εισαγγελέας: Σέβομαι, σέβομαι το γεγονός ότι είστε κατηγορούμενος.
Μαζιώτης: Δε με ενδιαφέρει τι σέβεστε, να με αφήσετε να μιλήσω.
Εισαγγελέας: Αλλά μέχρι σε ένα σημείο…….
Μαζιώτης: Θα πω ότι θέλω για την υπόθεση.
Εισαγγελέας: Δεν είναι ανδρισμός αυτό, δεν είναι ανδρισμός.
Μαζιώτης: Ανδρισμός δεν είναι; Εσείς δεν είστε άνδρες. Εσείς είστε υποκριτές.
Ρούπα: Το σύστημα της δικαιοσύνης για πόσες αυτοκτονίες δανειοληπτών ευθύνεται;
Εισαγγελέας: Δεν είναι ανδρισμός.
Ρούπα: Που ξέρουμε εμείς αν εσείς δεν έχετε σκοτώσει.
Μαζιώτης: Δε δέχομαι μαθήματα ανδρισμού από δικαστές. Θα ολοκληρώσω.
Πρόεδρος: Να ολοκληρώσετε αλλά μέσα στα πλαίσια τα δικονομικά τα οποία τα έχετε ξεπεράσει.
Ρούπα: Μέσα στα πλαίσια τα πολιτικά.
Μαζιώτης: Στα πλαίσια της δικής μας υπερασπιστικής γραμμής. Αν ενοχλούν τον κύριο εισαγγελέα αυτά που λέω είναι δικαίωμά του.
Ρούπα: Άμα θέλετε να μας φιμώσετε εδώ πέρα δε θα περάσει.
Εισαγγελέας: Το έχετε δει το πόσο έχετε φιμωθεί το έχετε δει.
Ρούπα: Η απόπειρα αυτή τι είναι; Γιατί να μπαίνει όριο δηλαδή σε αυτά που θα πούμε;
Μαζιώτης: Άμα σας αρέσει, κι εμάς δε μας αρέσει που είμαστε εδώ πέρα. Εμείς θεωρούμε εσάς εγκληματίες, δεν κατάλαβα. Δεν έχουμε έρθει εδώ με τη θέλησή μας. Για εμάς εσείς είστε εγκληματίες και ο μηχανισμός σας. Λοιπόν, θα μάθετε να ακούτε, όπως εμείς κάτσαμε κι ακούσαμε πέντε ώρες εδώ κατηγορητήριο θα κάτσετε να ακούσετε κι εμάς. Για ώρες, για όσο γουστάρουμε.
Εισαγγελέας: Πριν πυροβολήσετε το Μαντζούνη τον ρωτήσατε κύριε;
Μαζιώτης: Τις ερωτήσεις άμα θέλετε να μου τις κάνετε μετά κύριε εισαγγελέα.
Εισαγγελέας: Δεν τον ρωτήσατε.
Μαζιώτης: Πρώτα θα τοποθετηθώ.
Ρούπα: Οπλισμένος ήτανε, άμα ήθελε απαντούσε.
Εισαγγελέας: Δεν ήταν κυρία μου. Καθότανε. Ούτε καν τον…
Μαζιώτης: Έτσι είναι, έτσι είναι ο πόλεμος. Ενέδρα κάνεις. Δεν είναι γουέστερν και μονομαχία στον κόκκινο ήλιο. Έτσι είναι ο πόλεμος. Ενέδρα κάνεις.
Πρόεδρος: Για συνεχίστε παρακαλώ.
Μαζιώτης: Θα συνεχίσω και θα πω αυτά που θέλω. Υπάρχουν ένα σωρό περιπτώσεις πολιτών οι οποίοι έχουνε δολοφονηθεί από μπάτσους και οι συνάδελφοί σας δικαστές τους έχουνε αφήσει ατιμώρητους και το λέω αυτό για να φανεί η δικιά σας υποκρισία που κόπτεστε για τον εικοσάχρονο Μαντζούνη. Δεν κόπτεστε, κι αυτόν αναλώσιμο τον έχετε. Κι αυτόν αναλώσιμο τον έχετε για να φυλάει εσάς. Γιατί εσείς δεν είστε άνδρες να φυλάτε τον εαυτό σας. Άμα λέτε για θέμα ανδρισμού. Ποιος σας φέρνει εδώ πέρα στο δικαστήριο; Ερχόσαστε μόνοι σας; Κι αυτούς ακόμα τους μπάτσους εσείς τους έχετε για αναλώσιμους και το σύστημά σας. Μην παραπονιέστε λοιπόν. Θα αναφέρω λοιπόν τις περιπτώσεις τώρα όλων όσων η αστυνομία τους έχει σκοτώσει, άοπλους πολίτες, και εσείς ως δικαστές και εισαγγελείς τους έχετε αφήσει ελεύθερους. Από τη μεταπολίτευση και μετά, μην πάμε στη Χούντα. Μην πάμε στη Χούντα, στη δημοκρατία τη δικιά σας, της «λαϊκής κυριαρχίας». Λοιπόν, 30 Απριλίου 1976, Σιδερής Ισιδωρόπουλος, 16 χρονών μαθητής σκοτώθηκε από μπάτσο σε καταδίωξη. Αναστασία Τσιβίκα, 66 χρονών, την πολτοποίησε αύρα της αστυνομίας στη διαδήλωση της 25ης Μαίου του 1976, όταν γίνανε σφοδρές συγκρούσεις για τον τότε νόμο 330 του υπουργού Λάσκαρη, έναν αντισυνδικαλιστικό νόμος.
  Κανένας από αυτούς δεν πήγε στη δικαιοσύνη. Αυτές ήταν ανθρωποκτονίες. Κανείς δικαστής από εσάς δε δίωξε αυτούς τους ανθρώπους. Βασίλης Τσιρώνης, δολοφονήθηκε από τα ΜΕΑ το 1978 μέσα στο σπίτι του. Τα τότε ΜΕΑ, τώρα δεν υπάρχουν ΜΕΑ. 16 Νοεμβρίου 1980, δύο διαδηλωτές ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου από τους συνάδελφους του κυρίου Μαντζούνη, τους τότε ΜΑΤατζήδες. Τότε λεγόταν ΜΑΤ, όχι ΥΑΤ όπως σήμερα αλλά ο ρόλος τους είναι ίδιος, είτε το ’80, είτε το 2010, είτε το 2012. Ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου γιατί η κυβέρνηση τότε του Ράλλη, απαγόρευσε στη διαδήλωση να πάει στην αμερικάνικη πρεσβεία. Δεν τους σκότωσαν με σφαίρες, τους διαλύσαν τα κεφάλια με τα γκλοπ. Αυτοί που πήγανε κατηγορούμενοι τελικά αθωώθηκαν από συναδέλφους σας το 1988, μετά από οχτώ χρόνια. Για ποια ανθρώπινη ζωή μας μιλάτε λοιπόν κύριε εισαγγελέα; Υποκρισίες είναι αυτά. Ο δεκαπεντάχρονος Μιχάλης Καλτεζάς σκοτώνεται από τον Αθανάσιο Μελίστα με σφαίρα πίσω στο κεφάλι, 17 Νοεμβρίου του 1985. Πάλι εξαίρετοι κύριοι δικαστές τον απαλλάσσουν οριστικά, τον αθωώνουνε το 1990. Για ποια ανθρώπινη ζωή μας μιλάτε κυρίες και κύριοι δικαστές εδώ πέρα;
  Είναι θράσος να μας μιλάτε εσείς για αυτό το πράγμα. Ένα χρόνο μετά, το 1991, τέσσερις πολίτες σε καταδίωξη από ΜΑΤ διαδηλωτών, στις 10 Ιανουαρίου του 1991, σε καταδίωξη στην οδό Πανεπιστημίου, βομβίδα δακρυγόνου των ΜΑΤ –τότε που είχανε τις κοντόκανες που εκτοξεύανε δακρυγόνα, όχι τώρα τα χειρός δακρυγόνα που χρησιμοποιούν-πυρπολεί το Κάπα Μαρούση και καίγονται 4 άτομα. Αυτή η δολοφονία από ΜΑΤ χρεώθηκε ότι ήταν από μολότοφ. Και αυτό καταδεικνύει πόσο ψεύτες είστε δηλαδή. Εμείς τουλάχιστον ως οργάνωση όταν πυροβολήσαμε τον Μαντζούνη λέμε τον πυροβολήσαμε για αυτό και για αυτό το λόγο. Εσείς όμως και οι μπάτσοι όταν δολοφονούνε, έρχονται και κλαψουρίζουνε. Δεν το παραδέχονται. Για ποιον ανδρισμό μας μιλάτε δω πέρα;
  Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν σταματήσει απλά σε εξακρίβωση στοιχείων και σκοτωθήκανε. Γιατί δεν σταματήσανε σε εξακρίβωση στοιχείων. Θα αναφέρω παραδείγματα, έτσι; Για ανθρώπινη ζωή μιλάμε. Ένας είναι ο Τάσος Μουράτης στη Λειβαδιά. Τσιγγάνος, αθίγγανος. Είχε και αυτό το έγκλημα έτσι, ότι ανήκε σε μειονοτική πολιτισμική ομάδα, το 1996. Το ίδιο και ο Μαρίνος Χριστόπουλος επίσης αθίγγανος το 2001, στο Ζεφύρι. Δεν σταμάτησε σε μπλόκο. Τον σκότωσε ένας ζητάς ο Τηλιανάκης. Το ίδιο και ο Ηρακλής Μαραγκάκης στις 9 Δεκεμβρίου του 2003. Αρνήθηκε και εκείνος να υποβληθεί σε εξακρίβωση στοιχείων. Ο 17χρονος Μάρκο Μπουλάτοβιτς στις 23 Οκτωβρίου 1998 και ο Νίκος Λεωνίδης το 2000. Επίσης γιατί κριθήκανε ύποπτοι και δεν σταματήσανε σε έλεγχο στοιχείων. Όταν γίνονται αυτά τα πράγματα, τι λένε οι μπάτσοι στα δικαστήρια; Όταν πάνε στα δικαστήρια. Τυχαία εκπυρσοκρότησε το όπλο μου. Δεν ήθελα. Στο αέρα πυροβολούσα. Αυτά τα είπε και ο Κορκονέας, όταν σκότωσε τον Γρηγορόπουλο.
  Εσείς λοιπόν θα μας μιλήσετε για ανθρώπινη ζωή; Εσείς; Ε όχι δα! Να δούμε τι έγινε δηλαδή. Τι έκανε η εξαίρετη δικαιοσύνη σας και οι εξαίρετοι συνάδελφοί σας σε αυτά τα πράγματα; Να τα δούμε λίγο ένα προς ένα. Το 1994 πάλι δολοφονείται για τον ίδιο λόγο, εξακρίβωση στοιχείων, άοπλος, άοπλος, έτσι, ο Θοδωρής Γιάκας στο Μοσχάτο. Ο δολοφόνος του λέγεται Λαγογιάννης. Αυτός έκατσε ελάχιστα στη φυλακή. Έφαγε 10 χρόνια από την εξαίρετη δικαιοσύνη σας για αυτό το λόγο και έμεινε γύρω στα 2μιση με τρία χρόνια. Βγήκε να κάνει κοινωνική εργασία από ότι μάθαμε. Οι δολοφόνοι του Κουμή και της Κανελοπούλου απαλλαχτήκανε. Ο Μελίστας που δολοφόνησε τον Καλτεζά επίσης απαλλάχτηκε το 1990. Ο Τηλιανάκης που σκότωσε το Χριστόπουλο στο Ζεφύρι έφαγε μια ποινή μικρή με αναστολή. Δεν πήγε καν φυλακή. Το ίδιο έγινε και με το δολοφόνο του Μπουλάτοβιτς και με το μπάτσο Ατματζίδη που σκότωσε τον Νίκο Λεωνίδη το 2000. Αθωώθηκε. Αθωώθηκε. Υπάρχουν άλλα περιστατικά όχι μόνο δολοφονιών, βασανισμών. Που επίσης η εξαίρετη δικαιοσύνη σας δεν έκανε τίποτα. Για παράδειγμα τους λιμενικούς οι οποίοι σοδομίζαν με κλομπ αφγανούς λαθρομετανάστες στα Χανιά το 2003, τους ρίξανε στα μαλακά οι εξαίρετοι συνάδελφοί σας. Το ίδιο έγινε και με τη λεγόμενη υπόθεση της ζαρντινιέρας. Τη θυμάστε αυτή; Το 2006, με τον Κύπριο φοιτητή που ξυλοκοπήθηκε από ασφαλίτες στη Θεσσαλονίκη; Υπάρχει πρόσφατα μάλιστα, πολύ πρόσφατα, μια άλλη εξαίρετη απόφαση, εξαίρετων δικαστών και εισαγγελέων. Για την υπόθεση του βασανισμού με φάλαγγα στο Α.Τ. του Αγίου Παντελεήμονα το 2005.
   Έγιναν βασανιστήρια πάλι σε αφγανούς λαθρομετανάστες με φάλαγγα. Μάλιστα ο εξαίρετος κύριος εισαγγελέας, συνάδελφός σας, είχε προτείνει και έγινε δεκτό, το κακούργημα να μετατραπεί σε πλημμέλημα. Φάγανε 5 χρόνια με αναστολή. Αυτή είναι η δικαιοσύνη σας; Ε όχι, δεν θα μας μιλήσετε εσείς για αξία ανθρώπινης ζωής. Θα επικαλεστείτε την ηλικία του Μαντζούνη, ας πούμε. Το άλλο, μου διέφυγε να το πούμε, για την υπόθεση Γρηγορόπουλου. Ο έτερος δολοφόνος, που καταδικάστηκε για ψυχική συνέργεια, ο Βασίλης Σαραλιώτης είναι ήδη ελεύθερος. Με ποια αιτιολογία; Δηλαδή πόσο έκατσε αυτός; Έφαγε 10 χρόνια και έκατσε 3 σαν το Λαγογιάννη δηλαδή. Γιατί δέχτηκε το εξαίρετο δικαστήριο ότι είχε οικονομικά προβλήματα ο άνθρωπος. Έχετε δύο μέτρα και δύο σταθμά και να έχετε την ειλικρίνεια να το λέτε αυτό. Γιατί αλλιώς είναι υποκρισία. Οι ζωές οι οποίες δίνετε αξία είναι των ταξικά όμοιών σας. Είστε υπηρέτες και λακέδες της εξουσίας.  Τους υπόλοιπούς δεν τους λογαριάζετε. Είναι φτηνοί. Μη μας λέτε λοιπόν για ανθρώπινη ζωή και αξία.
   Τι έγινε στην περίπτωση ενός άλλου δολοφονημένου; Λίγο πριν εμείς συλληφθούμε, το 2010 δολοφονήθηκε ένας αλβανός, ο Νίκολα Τόντι στο Βύρωνα, σε μια συμπλοκή. Αυτός τυχαία δολοφονήθηκε, δεν συμμετείχε στη συμπλοκή της αστυνομίας με δύο αλβανούς. Τι είπε τότε ο προϊστάμενος των αστυνομικών, έτσι; Ο κύριος Χρυσοχοϊδης; Μπορεί λέει να αφαιρέσαμε μια ανθρώπινη ζωή αλλά πιαστήκανε δύο κακοποιοί. Ε αυτό τα λέει όλα τελικά για το τι θεωρείτε εσείς ως αξία την ανθρώπινη ζωή. Έτσι; Σημασία έχει ότι πιαστήκανε οι άλλοι δύο παράνομοι.  Ότι σκοτώθηκε αυτός δεν έχει καμία αξία. Παράπλευρη απώλεια θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν αυτό το πράγμα. Μη μας λέτε λοιπόν για ανθρώπινη αξία. Ποιος εξαίρετος συνάδελφος δικός σας επενέβει σε αυτό το πράγμα; Όταν σκοτώνουν οι μπάτσοι δεν υπάρχει θέμα. Είναι δίκαιες αυτές οι εκτελέσεις. Εξωδικαστικές θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι. Όταν όμως εμείς ως Επαναστατικός Αγώνας πυροβολούμε το Ματζούνη, ε, εδώ μπαίνει ζήτημα. Όχι. Εμείς την υπερασπιζόμαστε αυτή την ενέργεια. Ήτανε δίκαιη και νόμιμα πολιτική απάντηση. Να φοβάστε από δω και πέρα. Εμείς μπορεί να φάμε 25 χρόνια αλλά το σύστημά σας τρίζει από τα θεμέλια ήδη. Αυτά.


Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011


του καιρού

Αίμα μυρίζουν τα δικόγραφα
τα ανθρώπινα δικαιώματα
και τα σχολικά εγχειρίδια
τα υπουργικά συμβούλια και οι δείκτες των χρηματιστηρίων
οι ειρηνευτικές συμφωνίες και οι ανθρωπιστικές βοήθειες

Αίμα μυρίζει πίσω από τις γρίλιες των κλειστών παραθύρων
πίσω από τα κομματικά γραφεία και τις οθόνες που αντανακλούν μάτια

Αίμα μυρίζουν οι συνήθειες και οι αφηγήσεις
τα εμβατήρια και οι πατρικές συμβουλές

Αίμα μυρίζουν η σιωπή και η ανείπωτη μοναξιά
οι εντολές και η υπακοή…

κι όμως,ακόμη στα κρεματόρια
ανθίζουν γιασεμιά…

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Λιμενεργάτες του Σουέζ αρνήθηκαν να παραλάβουν 7 τόνους δακρυγόνων από τις ΗΠΑ


Καθώς η κατάσταση γίνεται ολοένα και βάρβαρη σε καθημερινή βάση και σε παγκόσμια κλίμακα, έχει φτάσει η ώρα η ώρα για τους λαούς να πάρουν μεγάλες αποφάσεις - αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας, για το ποια πλευρά θα στηρίξει ο καθένας.

Στην Αίγυπτο είναι φανερό ότι αυτό που λένε το εννοούν πάντως, και η συγκεκριμένη είδηση αποτελεί ενθαρρυντικό παράδειγμα προς μίμηση:

Λιμενεργάτες του Σουέζ αρνήθηκαν να παραλάβουν 7 τόνους δακρυγόνων από τις ΗΠΑ
Oι εργαζόμενοι στο λιμάνι του Σουέζ αρνήθηκαν να παραλάβουν την πρώτη παρτίδα με επτά τόνους δακρυγόνα, καθώς φαίνεται ότι το υπουργείο Εσωτερικών θέλει να ξαναγεμίσει τις αποθήκες του που άδειασαν μετά τις 6 μέρες των διαδηλώσων στην Αίγυπτο.

Ομάδα τελωνειακών υπαλλήλων στο λιμάνι του Σουέζ αποκάλυψε ότι το αιγυπτιακό Υπουργείο Εσωτερικών βρίσκεται στη διαδικασία λήψης 21 τόνοι δακρυγόνων από τις ΗΠΑ. Ο ισχυρισμός αυτός υποστηρίζεται από τον Medhat Eissa, ακτιβιστή στην παράκτια πόλη του Σουέζ, ο οποίος παρείχε έγγραφα τα οποία προέρχονται από ομάδα των τελωνειακών του Καναλιού του Σουέζ.

Οι εργαζόμενοι έχουν υποβληθεί σε ανάκριση για την άρνησή τους να επιτρέψουν να εισέλθει στο λιμάνι μια αποστολή επτά τόνων δακρυγόνων από τις ΗΠΑ.

Ομάδα εργαζομένων στο λιμάνι Adabiya στο Σουέζ έχει επιβεβαιώσει με αποδεικτικά έγγραφα, ότι η αποστολή των συνολικά 21 τόνων δακρυγόνων που έχει ήδη ξεκινήσει από το αμερικανικό λιμάνι του Wilmington, θα ολοκληρωθεί σε τρία στάδια.

Οι εργαζόμενοι λένε πώς το πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων Danica, το οποίο μεταφέρει επτά τόνους δακρυγόνα της Αμερικανικής εταιρίας Combind Systems, έχει ήδη φτάσει στο λιμάνι ενώ δυο παρόμοιες αποστολές από την ίδια εταιρεία αναμένεται να φθάσουν εντός της εβδομάδας.


Φανελάκι του Che Guevara και σουρριαλ πολιτικός λόγος που στηρίζει-η τουλάχιστον προσπαθεί να στηρίξει- οτι για την οικονομική κρίση  ευθύνεται  ολοκληρωτικά η παράνομη μετανάστευση....




Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ttp://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/11/blog-post_3685.html

Την ίδια ώρα που οι "προβολείς" των κυρίαρχων ΜΜΕ είναι στραμμένοι στην ευρωζώνη, στις ΗΠΑ ήδη προετοιμάζονται για έναν ακόμα γύρο εκτύπωσης πληθωριστικών δολαρίων, προκειμένου το κράτος να συνεχίζει να χαρίσει λεφτά στις χρεωκοπημένες τράπεζες. Εννοείται πως αυτό αποτελεί και για εμάς μια βεβαιότητα, όπως έχουμε ξαναγράψει εδώ και χρόνια. Το μόνο που μένει να δούμε είναι το πότε θα το κάνουν, και το πόσα λεφτά θα δώσουν στις τράπεζες αυτή τη φορά. Αν δε σταματηθούν πάντως, δε σταματάνε.

Σε άρθρο του Bloomberg, διαβάζουμε ότι οι επενδυτές αναμένουν από τη FED, την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, να εκτυπώσει πάνω από μισό τρισεκατομμύριο δολάρια, ως "φρέσκια" βοήθεια προς τις τράπεζες το 2012. Ο βασικός λόγος που αναφέρει το Bloomberg είναι τα στεγαστικά δάνεια ("mortgages"), καθώς η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο (άσχετα αν τα κυρίαρχα ΜΜΕ έχουν πλέον θάψει το θέμα, και τηρούν "σιγή ιχθύος" για τις εξελίξεις σχετικά με τη "στεγαστική φούσκα" των ΗΠΑ).

Εννοείται βέβαια πως το στεγαστικό ΔΕΝ είναι το μοναδικό θέμα, απλά η Αμερική εκτυπώνει με "σταδιακό" τρόπο τα τρισεκατομμύρια που χρειάζονται οι τράπεζες, για να καλύψουν τις ζημιές τους από στεγαστικά δάνεια, κρατικά ομόλογα, παράγωγα (derivatives) και οτιδήποτε άλλο έχουν στην κατοχή τους και δε μπορεί να εξοφληθεί.

Άλλωστε, αν οι ΗΠΑ (αλλά και όλοι οι υπόλοιποι) εκτύπωναν μονομιάς όλα αυτά τα τρισεκατομμύρια, τότε θα το έπαιρναν όλοι χαμπάρι τι γίνεται, και θα είχαμε χαμό. Τώρα η κατάρρευση του δολαρίου είναι 'ελεγχόμενη', και οι περισσότεροι δεν την καταλαβαίνουν - άσε που μπορούν να κοροϊδεύουν και να τρομάζουν τον κόσμο, διότι κάθε φορά που τα λεφτά των τραπεζών τελειώνουν και χρειάζονται κι άλλα, απειλούν ότι "θα έρθει η καταστροφή αν δεν εκτυπώσετε χρήματα για χατήρι μας". Και έτσι καταφέρνουν να πείσουν τον κόσμο να το αποδεχτεί, αν και ο μόνος σκοπός αυτής της διαδικασίας, της μαζικής δηλαδή εκτύπωσης χρήματος είναι (α) να σώσει το χρεωκοπημένο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και (β) να ρίξει πάρα πολύ κάτω το μισθό του εργάτη, καθώς το νόμισμα στο οποίο πληρώνεται διαρκώς πληθωρίζεται, μέχρι να υπερπληθωριστεί εντελώς, και άρα χάνει την αξία του (εξ ου άλλωστε και η "άνοδος του χρυσού", η "άνοδος του πετρελαίου", ή η "άνοδος της τιμής των τροφίμων" που προκαλεί "εξεγέρσεις για τρόφιμα" σε φτωχές χώρες. Από τη στιγμή που τα νομίσματα πληθωρίζονται, χάνουν την αξία τους, και άρα χρειάζεσαι περισσότερα χρήματα για να αγοράσεις τα ίδια πράγματα)

Εδώ και το σχετικό άρθρο του Bloomberg:

Bond Dealers See Fed Buying $545 Billion of Home-Loan Debt in Third Easing
The biggest bond dealers in the U.S. say the Federal Reserve is poised to start a new round of stimulus, injecting more money into the economy by purchasing mortgage securities instead of Treasuries.

Fed Chairman Ben S. Bernanke and his fellow policy makers, who bought $2.3 trillion of Treasury and mortgage-related bonds between 2008 and June, will start another program next quarter, 16 of the 21 primary dealers of U.S. government securities that trade with the central bank said in a Bloomberg News survey last week. The Fed may buy about $545 billion in home-loan debt, based on the median of the firms that provided estimates. 

Ανάμεσα στις τράπεζες που προβλέπουν ότι η FED θα τυπώσει χρήμα και θα τις σώσει, προτιμώντας να αφήσει αμέτρητους εργάτες να πεινάσουν από το να χρεωκοπήσουν οι τράπεζες είναι και η Societe Generale (SocGen).

Κάνουμε ειδικά αναφορά στην περίπτωση της, διότι (α) είναι από τις πιο προβληματικές τράπεζες, λόγω των πολλών ομολόγων των PIIGS που έχει, και (β) διότι στην ανάλυση της, που τη βρήκαμε στο zerohedge, κάνει μερικές ενδιαφέρουσες παραδοχές, όπως πχ ότι η πολιτική αυτή των ΗΠΑ πληθωρίζει (υποτιμά) το δολάριο, και το μόνο που θα μείνει σταθερό είναι...ο χρυσός, την ισοτιμία του οποίου βλέπει σε νέα επίπεδα-ρεκόρ από 1900$/ουγγιά έως 8500$/ουγγιά:

SocGen Sees $600 Billion QE3 Starting In March 2012 Sending Gold Up Between $1900 And $8500/Oz
SocGen has released its much anticipated Multi Asset Portfolio Scenario/Strategy guide titled simply enough "Patience: bad news will become good news" where, as the insightful can guess, the French bank makes the simple case that the worse things get, the stronger the response by global central banks will be. (σ.σ. δηλαδή οι κεντρικές τράπεζες των κρατών θα τυπώσουν λεφτά και θα τα χαρίσουν στις τράπεζες)

Here is the key quote for those worried that : "A major liquidity crisis should not occur this time, as we think we are on the eve of major QE in the UK, US and (a bit) later on in the EZ." (σ.σ. για όσους μπερδεύονται με τα ακρωνύμια, το QE σημαίνει εκτύπωση χρήματος, και το EZ σημαίνει ευρωζώνη (EuroZone))

The next question is "How big will QE3 be"? Well, according to SocGen, the Fed will preannounce it in the January 2012 FOMC statement, the monetization will last from March 2012 until the end of the year, and will buy a total of $600 billion.

As to what to do, besides going long some financial stock and hoping it is not the one that is allowed to fail, SocGen has some simple advice: "Buy gold ahead of QE3 as money creation has a strong impact on prices" - in other words just as we suggested yesterday courtesy of the Don Coxe correlation chart. Why gold and not BAC? Because, "Gold is highly sensitive to US QE, as every dollar of QE goes into M0, triggering the debasement of the USD. (σ.σ. "debasement of the USD" - υποτίμηση του δολαρίου) Gold = $ 8500/Oz: to catch up with the increase in the monetary base since 1920 (as it did in the early 80s). Gold = $1900/Oz: to close the gap with the monetary base increase since July 2007(QE1+QE2)."

Και για να μη νομίζουμε ότι η ευρωζώνη δεν κάνει κάτι αντίστοιχο, δείτε και αυτό (η ΕΚΤ επίσης τυπώνει χρήμα, αγοράζοντας ομόλογα με λεφτά που τυπώνει από το πουθενά, απλά το κάνει σε σχετικά πιο περιορισμένη κλίμακα):

ΕΚΤ: Αγόρασε κρατικά ομόλογα 8,51 δισ. ευρώ
Στα 8,581 δισ. ευρώ έφτασαν οι αγορές κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά την προηγούμενη εβδομάδα, μεταδίδει το Reuters. Το συνολικό ποσό που έχει δαπανήσει η ΕΚΤ από την έναρξη του προγράμματος αγοράς ομολόγων τον Μάιο του 2010 ανέρχεται στα 203,5 δισ. ευρώ. 

Ως "επιδόρπιο", δείτε ένα ακόμα άρθρο του Bloomberg που αποκαλύπτει τα αμύθητα κέρδη των τραπεζών από τα λεφτά που παίρνουν από τη FED από το 2008 που ξέσπασε η κρίση. Καθίστε άνεργοι και άποροι τώρα εσείς και πληρώστε χαράτσια (αν έχετε - γιατί αν δεν έχετε θα μείνετε χωρίς ρεύμα και και χωρίς σπίτι):

Η Fed έκρυψε τα 7,7 τρις. στις τράπεζες
Περίπου 13 δισ. δολάρια ήταν το καθαρό όφελος των μεγάλων τραπεζών των ΗΠΑ και του υπόλοιπου πλανήτη από τις «μυστικές» πολιτικές διάσωσης που ακολούθησε αμέσως μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 η Fed.

Τόσο η Fed όσο και οι τράπεζες αγωνίστηκαν επί μια διετία προκειμένου οι λεπτομέρειες αυτού του «μεγαλύτερου πακέτου διάσωσης στην ιστορία των ΗΠΑ» να μη βγουν ποτέ στο φως. Ωστόσο το πρακτορείο Bloomberg κατάφερε πρόσφατα και έπειτα από δίκη που κέρδισε, να γίνει κάτοχος μιας έκθεσης 29.000 σελίδων της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας για την οικονομική κρίση και την καταγραφή 21.000 συναλλαγών έκτακτου δανεισμού προς τις τράπεζες. Τα λαβράκια που βγήκαν ήταν πολλά. Μεταξύ άλλων:

α Ως τον Μάρτιο του 2009 η Fed είχε δεσμεύσει -είτε σε δάνεια είτε σε εγγυήσεις ή άλλες πιστωτικές διευκολύνσεις- για τη διάσωση των μεγάλων τραπεζών 7,77 τρισ. δολάρια. Ποσό μεγαλύτερο του 50% του ΑΕΠ των ΗΠΑ εκείνο το έτος.

β Μόνο σε μία ημέρα, στις 5 Δεκεμβρίου του 2008, η Fed διέθεσε για τις συνολικές δανειακές ανάγκες των παραπάνω 1,2 τρισ. δολάρια.

γ Πέντε μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ -JP Morgan, Bank of America, Citigroup, Goldman Sachs, Wells Fargo- αποσπούσαν τη μερίδα του λέοντος. Ελαβαν 160 δισ. δολάρια από το ταμείο διάσωσης (TARP) και περί τα 460 δισ. δολάρια σε έκτακτο δανεισμό από τη Fed. Σε αυτές πήγαινε το 63% των ημερήσιων -και με χαμηλότερο της αγοράς επιτόκιο- χορηγήσεων της Fed.

Η Fed όμως δεν ονομάτισε ποτέ αυτές τις τράπεζες, ενώ οι τραπεζίτες δεν αναφέρθηκαν ποτέ στον έκτατο δανεισμό τους, παρ' ότι την ίδια στιγμή διαβεβαίωναν τους επενδυτές ότι τα ιδρύματά τους ήταν υγιή. Παρ' ότι η Fed λέει ότι όλα τα δάνεια εξοφλήθηκαν από τις τράπεζες, το όφελος των τελευταίων από τα χαμηλότερα της αγοράς επιτόκια (έως και 0,01% τον Δεκέμβριο του 2008), με τα οποία τους δάνεισε, έφτασε τα 13 δισ. δολάρια. Η κρυφή χρηματοδότηση βοήθησε τις τράπεζες να διατηρήσουν την πλαστή εικόνα τους και βεβαίως να γίνουν στη συνέχεια ακόμη μεγαλύτερες